Let your cellphone shine on me

Kagabi, sa taxi papunta sa klase sa UP, nawala ko yung cellphone ko. Tatanga-tanga rin naman kasi eh. Bad trip, kasi telepono ko na 'yon (actually, SIM ko na 'yon) mula pa nung college.

Hindi naman sobrang hassle, kasi swerte na rin. Na-isyuhan ako ng telepono ng office nung isang buwan, at nailipat ko naman yung mga contacts ko galing sa lumang phone papuntang bago, kaya meron pa rin akong teleponong nagagamit ngayon. Ang nawala lang talaga sa akin, yung luma kong telepono, kasama na ang mga text messages na naka-save dun, mga text message na matagal ko nang sinasabi sa sarili kong buburahin ko, mga text message na hindi ko pa rin binubura, dahil ayoko pa talaga, dahil hindi pa ako handa, dahil gusto ko pang basahin paminsan-minsan para mag-drama. Ayun, nawala yung telepono. Bigla tuloy akong nagkaroon ng closure. Mabuti na rin siguro yung ganun.

Pero nakakainis pa ring mawalan ng telepono, kahit na-minimize na yung hassle. Kagabi, bwisit na bwisit ako, nasabi ko sa sarili ko, "Man, this has been a terrible, terrible month... I really need to catch a break."

(Oo, nag-i-Ingles ako pag kinakausap ko ang sarili ko. Sosyal ako eh. Ba't ka ba nangengealam? Sige nga, i-translate mo yung "I really need to catch a break" sa Tagalog.)

Tapos kagabi, nakatanggap ako ng maliit na envelope. Walang return address. Pagbukas ko, nalaman ko na galing siya sa Moo.com, isang online printing service kung saan um-order ako ng libreng business cards mga ilang linggo na rin ang nakakaraan.

Natuwa ako, kasi nakakakaaliw at magaganda yung mga card. At libre! Pero sandali lang yung ngiti sa labi ko nung ma-realize ko na lahat sila, naka-print yung phone number ng luma kong telepono.

Putanginang yan.

Labels: personal

- posted by jaemark @ 11/11/2006 06:11:00 PM